Papa geeft geen reet om status
Zondagmiddag, stukje wandelen. Maxi Cosi, check. Kinderwagen, check. Luiertas, check. Water en wat te eten voor onderweg, check. Wij zijn er klaar voor. Met de babyboy in de maxi cosi loop ik naar de auto. Ik zet hem achter de bijrijdersstoel, die iets naar voren moet, anders past het niet. De kinderwagen klap ik ook in en… terwijl ik de kofferbak open besef ik het: De Grote Uitdaging is begonnen. Hoe kan ik het beste de auto inladen?
Ok, onderstel in kofferbak. Dat gaat, nét. Nu de reiswieg. Op de achterbank naast de maxi cosi proberen? Shit, deur gaat niet dicht. Elke mogelijke hoek geprobeerd, past niet. Fuck. Volgende poging. Linkerdeel van de achterbank in, reiswieg vanaf de achterkant erin sliden. Nop, past niet, te breed. Kak! En dan… Via de zijdeur met veel gepuzzel past het toch. Yes! De reiswieg staat nu in volle lengte vanaf de kofferbak tot de achterkant van de bestuurdersstoel. Pfoe, met gepaste trots veeg ik mijn zweet weg (en ruik ik dat er nog een kots-restje aan mijn mouw zit). Op de terugweg boodschappen doen? Dacht het niet, de auto is al vol. Ach, dat doen we dan wel apart van elkaar, laten we lekker naar het bos rijden. Ik stap de auto in, als bijrijder en breek zowat beide knieschijven. Het dashboardkastje krijst het uit van de pijn.
Het is duidelijk. Tijd voor een nieuwe auto, leuk! Ja, maar ook weer niet. Niet omdat het een grote uitgave is. Je Geldvriend heeft dat goed op orde. Ik heb spaargeld en daarbij ‘warren’ ik ‘that buffer’ als een beest. Plus, dit was absoluut geen verrassing. We wisten dat er een baby aankwam en dat onze auto, de pikant gekruide Koreaanse frituursnack, een keer vervangen moest worden. Nee, wat ik écht erg vind, is de hebberigheid die meteen los barst in mij. Het gevoel dat alles nieuwer, mooier, groter, luxer en daarom duurder moet. Je auto zegt toch iets over je succes en shit, waardoor je het idee krijgt dat een auto een statussymbool is. Zo hebben we dat een beetje geleerd door de jaren heen.
Wat een achterlijk idee. Waarom bezit je nou een auto? Om naar je werk te gaan, je kind bij opa en oma te droppen. Of om op vakantie te gaan. Punt is, het brengt je van A naar B. Niks meer, niks minder. Maar toch hebben de marketeers je doen geloven dat je minder bent als je minder hebt.
Elk jaar een nieuw model Golf, V60, of wat dan ook. Alsof die oude modellen niet goed zijn, niet veilig, genoeg luxe hebben. Een verziekte markt omdat zakelijk rijden ‘goedkoop’ is. Nee, omdat dat gouden kooitjes zijn die werkgevers maar wat graag gebruiken om 1) werknemers te binden en 2) de belastbare omzet gedrukt kan worden. En wij maar denken dat het goedkoop rijden is en een goede deal. Nope, daar ga ik niet in mee. Waar ik wel in geloof, is het ontkoppelen van status aan een auto. Het levert me niet meer vrijheid op als ik een luxe slee rijd, of in een fucking fiat multipla. Het enige wat mij boeit is dat die veilig is, genoeg ruimte biedt en de komende 3-5 jaar met ons mee kan.
Dus hebben we onze Koreaanse gehaktstaaf ingeruild voor een Skoda Fabia Combi. Ook geen sexy kar, maar wel veel luxer. En in de wegenbelasting en verzekering is hij nog geen €10 duurder per maand. Deze auto komt uit 2009, dus kan ik er zelfs mijn iPhone op aansluiten. Daarmee heb ik het slimste autotainment systeem wat je je kunt voorstellen.
We legden een beetje geld bij en inmiddels hou ik van deze no-nonsense gezinswagen. Hij is mooi, omdat die zo lelijk is. En omdat ik weet dat ik de komende 3-5 jaar geen nieuwe auto nodig heb en deze he-le-maal op kan rijden. Ja, ik ben zelfs een beetje trots. Ondanks dat ik werd verleid met een grotere en luxere Octavia, heb ik me toch aan mijn principes gehouden. Functie boven vorm. Goed zo Thijssie.
Ik kan lekker slapen, want ik kan door met het planten van onze geldboom, zodat we als we 40 zijn ‘doeidoei’ kunnen zeggen. Want wat is nou belangrijker, knap rijden of je levensdoel bereiken? Hiermee volg ik het voorbeeld van Geldvriend Jeroen, die een nóg oudere en lelijkere auto rijdt. Sorry, Jeroen, maar toch niet sorry.